At the Pacific

21 juli 2016 - Cayucos, California, Verenigde Staten

The Pacific is volgens mij de mooiste oceaan! Misschien heeft het met mijn eerste job te maken? Air New Zealand, flying the coral route, the Pacific? Bijna alle bestemmingen die Air New Zealand aanvliegt, liggen in/aan de Pacific (Los Angeles, Hawaï, Fiji, Nieuw-Caledonië, Papeete...). Maar goed, sinds zaterdag verblijven we in de buurt van deze machtige oceaan. Alvorens daar te belanden, passeerden we Death Valley. Alles zag er doods uit en het was dodelijk heet: tot 50 graden Celcius! De eerste stopplaats was goed te doen: een adembenemend zicht op de vallei bij een temperatuurtje van 30 à 32 graden. Maar toen daalden we af en kregen we helse temperaturen te verwerken. Het deed pijn als de zon op mijn benen scheen. Ik ben dan ook wijselijk in de auto gebleven, want schaduw is er nergens! Bart heeft nog een wandelingetje gewaagd, we verklaarden hem met drie voor gek . Een hele middag ploeteren onder een staalblauwe lucht. Toen we de vallei uitreden (die trouwens op het diepste punt 86m onder de zeespiegel ligt), moesten we de airco uitzetten. Fantastisch! Ik moest denken aan een vakantie met de caravan, ooit, in het toenmalige Joegoslavië was het, denk ik. Er waren problemen met de koeling van de motor en toen moest papa de verwarming in de auto aanzetten. Alle ramen open, buiten een brandende zon boven het zinderende asfalt en de verwarming op maximum. Zo'n gevoel ongeveer!
Een nachtje in Ridgecrest (waar ze overigens prachtige forts hebben, hé Koert!) bracht al wat verkoeling. Op zaterdag reden we naar San Diego. We zijn alle vier verliefd geworden op deze stad (en plannen dan ook hier ooit terug te komen), niet in het minst om het heerlijke klimaat. Ons hotel lag op Shelter Island: een soort van landarm in het water: de oceaan zowel voor als achter het hotel. We werden wakker geroepen door de meeuwen. We verbleven hier drie nachten en hebben volop genoten. We zwommen in de oceaan aan het hotel, maar ook aan Coronado Beach. Volgens dokter Beach (echt waar, het stond in De Standaard, zo wist ik het) staat dit strand op de 7de plaats van mooiste stranden ter wereld. We waren niet erg onder de indruk van het strand. Emiel zijn nuchtere opmerking: 'Die man is zeker nog nooit in Italië gaan kijken!' De laatste volledige dag gingen Emiel, Julie en ik naar Aquatic, een waterpretpark. We zwommen, gleden, dobberden en hingen in, door, en op het water. Bart bezocht ondertussen het schip USSMidway. Het schip werd een week na het einde van WOII in dienst genomen. De laatste operatie was Operation Desert Storm in 1991. 
Met spijt in het hart lieten we San Diego achter ons voor een nieuwe uitdaging: Los Angeles. We zijn natuurlijk naar The Walk of Fame gegaan. Het sterretje van Michael Jackson zag er niet meer zo goed uit. Een beetje zoals hijzelf op het einde... Hollywood met ons bezoek vereerd. Misschien klinkt het wel specialer dan het is... Van daaruit konden we de bekende letters op de heuvels zien. Bijna konden we ze niet zien, een brand niet ver daar vandaan stuurde een dikke rookwolk de heuvels in. Bart kreeg zelfs een bericht op zijn telefoon: 'Hollywood Hills Fire. Stay out!' We zagen en hoorden vooral verschillende brandweerwagens uitrukken. Nadien verkenden we Santa Monica en bijhorend Beach. Voor Venice Beach was het jammer genoeg net te laat. Deze uitstap deden we met de metro. Daar zagen we de vreemdste figuren! Iemand die zijn flesje Stella (!) niet openkreeg bijvoorbeeld. Emiel beschikt over gaven die ik nog niet kende: met de aansteker van de man had hij het in no time open. Nou! Gisteren, woensdag, trokken we naar Six Flags Magic Mountain. De uitstap waar Julie het meest naar uitkeek. De tickets lagen al klaar sinds 6 juni. Maar onze plannen werden gedwarsboomd. Het was ontzettend heet en bij 40 graden 1,5 uur (deels) in de zon aanschuiven, werd Julie te veel. Ze voelde zich heel slecht, kon niet eten of drinken. Ze vond het heel erg, de tranen stonden in haar ogen, maar dit had geen zin. Na 1 attractie zijn we terug naar het hotel gekeerd. Rustig op bed in de airco werd ze weer beter. Het was veel geld voor niks, maar dat is van geen belang als er iemand ziek is. 's Avonds zijn we gelukkig nog wel lekker kunnen gaan eten bij een typisch Mexicaans 'Oaxaca' resto. Julie smulde voor twee!!!
En nu rijden we over Highway 1 langs diezelfde Pacific noordwaarts op weg naar onze laatste halte. Het uitzicht is prachtig! De huizen die links en rechts van de weg staan (nu ja, iets verderop tegen de heuvels aan) zijn ettelijke miljoenen waard. We zullen hier en daar nog wel eens stoppen. Vanavond bij ons hotel in Cayucos kunnen we hopelijk nog in de oceaan zwemmen. Morgenvroeg bezoeken we Hearst Castle (je vindt veel foto's op het net) en dan hebben we een namiddagje tijd om naar de luchthaven in San José te rijden. Onze vlucht vertrekt hier rond 20u. We lopen 9u achter op jullie, zaterdag bij het ochtendkrieken dus hangen wij in de lucht. De stop in Londen duurt dit keer 3,5 uur, een tweede keer het record sprinten verbreken zal niet nodig zijn! Bedankt om onze blog te volgen, bedankt ook voor alle berichtjes die we kregen van de thuisblijvers! Tot in België!
 

Foto’s

2 Reacties

  1. Annick:
    22 juli 2016
    Hey lieve menskes, long time ago dat ik nog in San Diego was maar ik was ook fan! Ik wens jullie een veilige terugreis. Groetjes vanuit een chaotisch Turkje...xxx
  2. Koert:
    22 juli 2016
    Goeie terugvlucht en tot in Genk!