Tussen Yosemite en Capitol Reef

Na Yosemite sliepen we in een gezellig houten hutje in Walker. Met het raam open! Heerlijk koel 's nachts en lekker rustig zo zonder lawaaierige airco. De volgende morgen kregen we even verderop een stevig ontbijt voorgeschoteld met spek, worst, eieren en hash brown of gebakken aardappelen. Julie koos voor een pannenkoek met blauwe bessen, ook lekker! Via kleine dorpjes (o.a. Silver Springs, wat een leuke naam!) kwamen we terecht op Highway 50: the loneliest road in America. Deze weg strekt zich uit van ergens in California door Nevada tot voorbij de grens met Utah. Desolate maanlandschappen met vergeten rotsblokken wisselen af met uitgestrekte vlakten in alle kleuren bruin, grijs of beige. Ze hebben twee dingen gemeen: te mooi om vereeuwigd te worden met welke camera ook en je verwacht elk ogenblik een indiaan aan de horizon. En dan heb je nog the broccoli fields: groene bolvormige struikjes zo ver als je kan kijken, lijken van ver op... juist ja!
Zo kwamen we in Wendover. Onderweg hadden we de zoutvlakten al in de verte kunnen spotten. Emiel en Julie vonden het niks bijzonders, tot ze er de volgende morgen eigenvoetig op stonden. Schitterend, letterlijk en figuurlijk!!! Een kudde XC90's kwamen van The Bonneville Saltflats gereden toen wij er aankwamen. Hou je TV-scherm in de gaten: weldra waarschijnlijk een nieuwe reclamespot voor deze Volvo's! Alles bij elkaar hebben we er zeker 200 foto's genomen! Je zou er uren kunnen blijven, maar Salt Lake City lag op ons te wachten. Een kaarsrechte Highway voerde ons ernaartoe. Hier aten we de lekkerste hamburger van de States aldus een Duitser op Tripadvisor. En vermits wij overtuigd zijn van de vakkennis van Duitsers waar het hamburgers betreft, hebben we de man zijn advies gevolgd. En eerlijk waar, bij MacDonald's kennen ze niks van burgers bakken! De frieten waren overigens ook erg lekker, bijna Belgische kwaliteit . Dus als je ooit in SLC passeert, slechts één adres: Crown Burgers!
De Mormonen zien er een beetje moderner uit dan 20 jaar geleden, maar ze houden nog steeds vast aan de traditie van meerdere vrouwen. Zo zagen we een gezin met 1 papa, 3 vrouwen en een klas kinderen. Vreemde gewoonte. Julie vond het totaal respectloos tegenover die vrouwen (gelijk heeft ze!) en ze vroeg zich ook af hoe dat dan precies in de praktijk zou werken in zo'n gezin. (nvdr: Emiel heeft er dezelfde bedenkingen bij.)
Nu zetten we door een weids landschap koers naar Capitol Reef. Vanavond als ik dit post, voegen we nog een verslagje toe.
CAPITOL REEF
Je kan er niet zwemmen (dat dacht Julie eerst), maar het is zo verbluffend prachtig! Superlatieven schieten tekort, we hopen dat de foto's een klein idee geven van wat wij vandaag zagen.
We slapen nu in Green River in het hotel 'River Terrace Inn'. 't Is het duurste hotel van de reis. Wat dacht je? Wij zijn hier samen met een bus Japanners . Echt waar! Elk stoeltje en elk zeteltje buiten onze kamer is ingenomen door een Nippon friend: in de lobby, in de tuin, in de gang... We willen proberen te achterhalen hoe laat ze gaan ontbijten, anders moeten we aanschuiven voor een plekje in de ontbijtzaal. Maar hoe pak je zoiets aan? We zullen morgenvroeg wel zien...