Zoveel te zien!

Waar waren we gebleven? In Green River, samen met de bus Japanners. Omdat we de hitte voor wilden zijn, stonden we om kwart voor 6 op. De Japanners hadden hetzelfde idee... Drummen geblazen, maar we hebben het laatste tafeltje kunnen bemachtigen dankzij een adequate actie van Emiel!
Arches was prachtig bij ochtendlicht! Tree gossips, sheeprock, balanced rock, north and south window. Het zegt zo weinig, maar google eens, zou ik zeggen ☺️. We wandelden naar landscape arch over een bloedheet zandpad. Een ranger keek bij het begin van de wandeling toe of iedereen voldoende water bij zich had en stuurde iedereen zonder of met te weinig water terug. We hebben even met hem gepraat: hij had West-Europese politiek gestudeerd (vanaf de vorming vd EU), maar van de Benelux had hij nog niet gehoord... Tss... De boog was mooier op foto dan in het echt, jammer, maar ondanks de hitte was het een zeer mooie wandeling van 3 mijl (heen en terug). 
's Middags aten we in Moab in het Eklectica Café, een aanrader volgens de Trotter en Tripadvisor. We kunnen alleen maar bevestigen: er zaten eindelijk voldoende groenten bij ons eten. We moesten ze alleszins niet meer opsporen met een vergrootglas! Toen we de vorige keer in Moab waren, was het een klein gezellig dorpje. Nu is het een uit zijn voegen gebarsten aaneenrijging van motels, bars en restaurants, niks gezelligheid meer. Namiddag trokken we naar Canyonlands. Ook nieuw voor ons, we waren hier vorige keer niet! Canyonlands is in een noordelijk deel (dat bezochten we) en een zuidelijk deel verdeeld. Er is jammer genoeg geen verbindingsweg, we moesten helemaal terug via de noordkant en Moab naar het zuiden. Dat zou ons 4 uur kosten en de Needles in het zuiden hebben we dus -jammer genoeg- geskipt. Op weg naar Blanding dan waar we zouden overnachten in de Abajo Haven Guest Cabins. Wat was het daar prachtig! Midden in de natuur, 's avonds lekker kampvuurtje, want hier was het wat koeler wegens de hoogte. 's Morgens ontbijt in het gezelschap van de wildlife. Wie dacht dat we stoer poema's en ratelslangen trotseerden, moeten we teleurstellen: het waren slechts herten, konijnen en wilde kalkoenen.
De eigenaar raadde ons aan naar Muley Point overlook en The Valley of the Gods te gaan alvorens koers te zetten naar Monument Valley. Alle superlatieven schieten tekort om Muley Point te beschrijven. 'It is not a park, it is just nothing, but it is more beautiful than the parks!' had hij ons gezegd. Een weidse blik over een prachtige canyon in het gezelschap van alleen wij vier. Dat maakte het extra bijzonder! Er was gewoon NIEMAND terwijl je in de parken voor de voeten gelopen wordt door John, Fritz en Chang. Ik had eerlijk gezegd zelfs schrik. Het waaide er erg hard, er was geen omheining en Emiel en Julie zaten in kleermakerszit op een rots van het uitzicht te genieten. Ik kon het niet aan. Ik wist dat het een beetje een onrealistische angst was, want ze zouden heus niet wegwaaien door de wind, maar toch . Voor Valley of the Gods moesten we de canyon afdalen over grindwegen, achtervolgd door reuzegrote stofwolken. Op één andere auto na, waren we weer alleen en de goden zagen dat het goed was!
Via Monument Valley zijn we dan in Page beland. 
(Hier nog eens Emiel die schrijft)
Maandag 11 juli. Vanuit Page reden we naar Zion. Tot nu toe hadden we al vele Canyons van bovenaf gezien, deze zouden we van in de canyon zelf kunnen bekijken. Een welgekomen afwisseling. Aangekomen in Zion was het eerst wat zoeken naar hoe we de Narrows konden bereiken. Het bleek dat we een gratis bus moesten nemen. Vanaf de bushalte moesten we nog een redelijk stuk wandelen, maar eens we het water in konden loonde het de moeite. Naast wat vervelende vijftigers die dachten dat ze terug 18 waren, was dit een heel fijne ervaring. Samen met vele andere toeristen waadden we onze weg door het koele water en stond ik weer eens versteld van waar de natuur allemaal toe in staat is. We spraken deze dagen met Amerikanen die ons wisten te vertellen dat ze op Trump zouden stemmen, omdat hij een echte businessman is, dit stelde mij persoonlijk nogal teleur. Hoewel ik het zo ook nog niet bekeken had. Ach, ik ben blij dat ik er niet over moet beslissen. Ook maakte ik kennis met een gezellige Japanner die het blijkbaar leuk vond om met een stok op squirrels te meppen en keihard scheten te laten in de openbare toiletten, kortom een zeer frisse kerel! Later die dag gingen we ook nog zwemmen in het Lake Powell. Nu ja mama en Julie zwommen, ik maakte me zorgen over welke beesten er allemaal in het water zaten. Geef mij dan toch maar chloorwater en een bal... 
De volgende dag was mama jarig en dankzij onze hoffelijke vader mocht zij die dag beslissen waar we zouden eten. Eerst reden we richting Horse Shoe Bend een stuk canyon uitgesleten door de Colorado in de vorm van een hoefijzer. Even gigantisch en mooi als al het voorgaande, het houdt hier echt nooit op. Waaw. Ook de Grand Canyon stond op de planning vandaag, nadat we het nieuws hadden ontvangen van een vrouw die in de canyon was gevallen, moesten we toch allemaal even slikken. De canyon was mooi, maar zeker niet specialer dan al het voorgaande, we bleven er dan ook niet te lang. En zoals beloofd mocht mama kiezen waar we 's avonds zouden gaan eten, zo gezegd zo gedaan. Ze koos voor het Italiaanse restaurant "Fat Olives", dat beloofde. Aangekomen werden we verwelkomd door een live-bandje dat "Italiaanse" muziek speelde, het was wel gezellig vond ik. Mama vertelde dat ze jarig was in de hoop iets gratis te krijgen, dit bleek later nog te lukken ook! Dankzij onze persoonlijke ober: "Hello my name is David, I'll be your waiter for tonight." Later op de avond zou hij zichzelf en zijn ober-optreden afkondigen met de woorden "I was David, I hope you guys enjoyed your meals", een echte popster. We hebben er wel goed mee kunnen lachen en hij gaf mama een gratis kokosnootijsje (toevallig haar lievelingssmaak!) omdat ze jarig was. "Is it your birthday? NO WAY!? Turn up!" Het was een grappige kerel. Lekker overvriendelijk op z'n Amerikaans. Vandaag rijden we richting Las Vegas, waarover we ongetwijfeld veel te vertellen zullen hebben. We kregen de nodige waarschuwingen boven de weg: 'Pokemon Go is a no-Go while driving!' We'll keep that in mind!
P.S. We denken dat de vorige bestuurder van de huurwagen à volonté wiet rookte in de wagen of op z'n minst bewaarde. Op de meest uiteenlopende momenten komt er plots een scherpe wietlucht je neus binnendrijven. 
P.S.2 Het is proefondervindelijk bewezen dat je aan m&m's niet kan proeven welke kleur ze hebben (wat doe je anders zo lang in de auto?)
P.S.3 Sommige treinen zijn hier zo lang dat ze de hele horizon kunnen opvullen.
P.S.4 We spraken een Amerikaanse van 64 die reclame maakte voor Colorado en Wyoming. Ze gaf ons alvast de landkaart mee. 'For your next trip. You fly into Denver and ...' Volgens haar is Trump geen zakenman, he went bankrupt 4 times!