Mekong - The end

Hoi hoi

voor de laatste keer alweer uit deze blog :-(
We willen heel graag terug naar huis komen om iedereen terug te zien en dan zijn we weer weg HAHAHA. Was het maar waar. Aan alle mooie liedjes komt een eind. Maar eerst nog dit verslagje!

Woensdagochtend vertrokken we al vroeg met de bus richting Mekong. Daar stapten we op een oude versleten boot. Ik vraag me nog altijd af hoe het komt dat we niet gezonken zijn!
Onderweg bezochten we een bedrijfje waar ze kokos verwerken. Nu ja, bedrijfje... Een stuk leemgrond gelijk gemaakt met daarover een schamel afdakje gebouwd. Daaronder wat kookstellen en een tafel waaraan de vrouwen werken. Ze koken een kokosbrouwsel dat ze nadien over een houten mal uitstrijken. Het stolt al vlug. Dan in perfecte vierkantjes snijden. Eigenhandig verpakken ze de blokjes in minuscuul kleine papiertjes. Een machine zou het niet beter doen!
We bezochten ook nog een baksteenfabriekje. Dat fabriek was op dezelfde manier gebouwd als het kokosbedrijf. Alleen stonden daar nog enorme ovens waarin de bakstenen gebakken werden. De brandstof? Vermalen kokosschelpen. Niets gaat hier verloren. Daar kunnen ze in Europa nog iets van leren. Langs de oever zagen we ook nog een plek waar ze kokosmatten maken. Els, het is heel jammer, maar ik heb niet van dichtbij kunnen onderzoeken hoe dat precies in zijn werk gaat :-)
We kregen ook nog een voorstelling van een traditionele zanggroep. De muziek was niet echt onze smaak, maar weer eens wat anders dan U2 of Lady Gaga.

's Middags werden we in de Vietnamese versie van de tuktuk via allemaal kleine weggetjes naar een restaurant midden in de jungle - zo leek het wel - gebracht. We zaten aan tafel met een Vietnamees koppel en zo wisten we hoe we bepaalde dingen moesten eten. Jammer dat ze geen woord Engels of Frans spraken. Je mist heel veel als je niet kan communiceren.
In de namiddag hebben we nog een heel stuk gevaren en toen werden we naar een hotel gebracht in Can Toh. Jongens, hier waarde de communistische geest nog rond. Het zag er heel sober en Spartaans uit. Alles was in Can Toh nog veel goedkoper dan in de rest van het land. De ogen van de mensen rolden bijna uit hun kassen toen ze ons zagen passeren. Een man zo groot als een boom, een dochter zo blond als een engel en dan daar nog een jongen en een vrouw bij die net even groot zijn (en zo groot als de grootste mannen hier). We sliepen goed, ondanks het kale interieur. De volgende ochtend ontbijt en weer een tochtje met een boot. We wandelden door een tropical fruitgarden. Dragonfruit, Jackfruit, bananen, ananas en nog heel veel ronde vructen waarvan we de namen niet kenden. Daarna mochten we proeven.
We hebben nog iets bezocht, maar dat ontsnapt me even. Zo indrukwekkend zal het dus niet geweest zijn...
Na een middagje bus stonden we terug in Saigon. Het was een leuke trip, maar we vonden alle 4 dat we te veel in de bus hadden moeten zitten.

Gisteren, vrijdag, hebben Julie en ik genoten van een massage in het nationaal instituut voor blinden. Daar kan je voor 60.000 dong (ongeveer 2 euro) een volledige lichaamsmassage van een uur laten doen. Julie vond het wel leuk dat de masseuse blind was, zo kon ze haar blote lijfje niet zien... Toen we met de taxi terug kwamen, probeerde de taxichauffeur me nog 500.000 dong afhandig te maken terwijl de rit maar 31.600 dong kostte. Hij dacht zeker dat ik gemakkelijk te rollen was. Mooi niet dus!
Namiddag hebben we van het zwembad genoten terwijl Bart nog een wandeling door de stad maakte. Vandaag zal dat niet anders zijn, denk ik.
Vanavond rond de klok van 8 stappen we op het vliegtuig. Het is mooi geweest. Belgium, here we come!

Nog een paar dingen die me opvielen:

- De maximimsnelheid is 40 en niemand lijkt harder te rijden.  De Decker, eat your hart out!
- Als ik een openbaar toilet binnenging, kon het zijn dat alle vrouwen daar met de deur open zaten te kletsen met elkaar. Op de nachtbus zagen we het ook. Ze plassen met de deur van het toilet open, geen enkel gevoel van gene hindert hen blijkbaar.
- Ze werken 7 dagen op 7. Sommigen hebben maar 2 dagen verlof per jaar (dat zijn de strafste gevallen). En toch zijn ze gelukkig!
- Onze gids in Halong Bay verdient 200 USD per maand, volgens mij nog een heel goed salaris hier.

Zo, ik ga een beetje badderen in de pool hier!
Wees gerust, het zal gauw zondagavond zijn!

Griet x