Room with a view
10 augustus 2013
Gisteren (volgens mij was dat woensdag) hebben we ons schitterende hotel in Sigiriya verlaten. We reden naar een oude ruine van monniken in de 'jungle' in Ritigala. Gelukkig hadden we een 4WD, de rode zandwegen waren zeer moeilijk berijdbaar. Het was gloeiend heet, maar het was zeker de moeite waard!
's Middags reden we naar een olifantenasiel. Er zaten 4 olifantjes waarvan de moeders waren doodgeschoten door lokale boeren. Julie vertelt jullie er alles over. we kwamen aan en we mochten de olifantjes eerst aaien. ze hadden haren over hun lichaam er was een heel klein olifantje dat gepest werd door de andere 3 olifantjes. echt zielig... toen begon een olifant te plassen !!!! dat was echt heel grappig want hij plaste heel veel en toen stond hij met zijn poot in zijn eigen plas. we hadden genoeg geaaid en toen mochten we de olifantjes melk geven. je kreeg een papfles ofwel een kan met een trechter waar een darmpje aan was. ik kreeg de papfles en ik heb het kleinste olifantje de papfles gegeven. echt super schattig!! mama en emiel kregen de kan met een trechter, dat was iets moeilijker dan de papfles en papa heeft geen melk gegeven. Ze drinken elk 5 liter om de 3 uur.
Na de papfles wilde vooral Julie graag een ritje op de olifant maken. Bart en ik zagen dat niet zo zitten, maar Emiel wilde zich wel opofferen. Dat was even buiten de uitbaters gerekend. Je moet met minstens 4 op de olifant... En toen bleek dat je per persoon 40 dollar moest betalen. Wie snel kan rekenen: 160 harde dollars om door elkaar gerammeld te worden tot je vanbinnen alleen nog saus bent... toch maar niet Julie beetje boos, maar ze begreep het uiteindelijk wel. Het gemiddelde loon hier bedraagt 300 euro en dan zou je om een uur op zo'n grijze dikbil te zitten iets meer dan 1/3 van dat maandloon moeten betalen. Je kan onmogelijk altijd politiek correct zijn, maar dit was erover.
Ondertussen is het zaterdag en heb ik mezelf even tot redacteur omgetuned. Bart dus, een mens zou er nog aan gaan twijfelen, maar ik ben meegereisd naar Sri Lanka. Na de ervaring met de schurken die ons op een olifant wilden placeren voor een hoop harde Dollars hebben we onze chauffeur gevraagd ons naar het strand van Nilaveli te brengen. Deze regio is in 2004 van de kaart geveegd door de tsunami. Daar zie je op heel veel plaatsen nog altijd de sporen van. Deze regio is ook de armste van het land volgens onze chauffeur. De armoede is echt zichtbaar langs de straat, huizen opgetrokken uit stro en koemest, gelatenheid en uitzichtloosheid. Bij mij kwam het hard aan. Iets om nog eens aan terug te denken wanneer het in Belgium eens een keer tegenzit... Enfin, wij dus naar het strand. Veel te dure hotels en schrijnende armoede 50 meter verder. Alles bovendien volgeboekt, dus kieskeurig kan je dan niet zijn. Conclusie: 1 nacht veel geld betaald voor matig comfort. Alleen het uitzicht was prachtig! Zicht op Dutch Bay. Adembenemend mooi, maar de kastdeuren hingen uit hun hengsels, grauwe handdoeken en lakens, enfin, hotel om snel te vergeten. Veel geld waar de bevolking bovendien echt niets van krijgt. Vrijdag dus terug naar binnenland. De rit was speciaal, vooral omdat we onderweg bij de locals gestopt zijn. De armste gezinnen zijn je heel dankbaar voor een simpele balpen. We hebben er 50 uitgedeeld aan de kinderen uit de buurt. Dan besef je dat je verwend bent...
Vrijdagnamiddag in een tropische hoosbui aangespoeld in Dambulla. Vandaag gaan we een lokale kruidentuin bezoeken, een beetje zwemmen, beetje lezen en daarna naar de befaamde grotten van Dambulla. Groeten aan alle bekenden, vrienden en collega's.
Ziezo, we zijn alweer terug uit de kruidentuin. We hadden ons arm kunnen kopen aan allerlei zalfjes en olietjes tegen 1001 kwalen. Van migraine tot aambeien en iets tegen te veel of te weinig haargroei. Het was vooral interessant om al de planten eens te zien. Julie vond het jammer dat het vanilleseizoen voorbij was. Emiel had graag foto's genomen van de marihuana die er volgens de Trotter zou staan (goed tegen stress), maar onze 66-jarige gids praatte er wat omheen. Geen idee dus of het er nu stond of niet.
Nog enkele dingetjes 'nice to know ':
- Bellen achter het stuur levert je hier geen boete op.
- In de buurt van Trincomalee werden we om de haverklap tegengehouden door de politie. Ons lieten ze met rust, maar Nisha moest telkens allerlei papieren tonen.
- Je hoort hier altijd en overal vogels en andere dieren.
- Wegenwerkers leggen nieuwe wegen aan op teenslippers en in short en T-shirt. Wie maakt zich druk over rondvliegend cement of puin?!
- Het eten is hier bijlange niet zo pikant. Ofwel hebben ze medelijden met ons, want als we spicy vragen, vindt Julie zelfs dat het niet pikant is.
- We zijn heel blij met onze tablet (en de app waardoor we offline kunnen typen en bewaren), de meeste hotels hebben gratis wifi, maar geen computers. Alleen in het duurste hotel moest je betalen voor wifi...
Zo, iedereen weer op de hoogte. Tot de volgende post maar weer!
Groetjes van ons viertjes x
's Middags reden we naar een olifantenasiel. Er zaten 4 olifantjes waarvan de moeders waren doodgeschoten door lokale boeren. Julie vertelt jullie er alles over. we kwamen aan en we mochten de olifantjes eerst aaien. ze hadden haren over hun lichaam er was een heel klein olifantje dat gepest werd door de andere 3 olifantjes. echt zielig... toen begon een olifant te plassen !!!! dat was echt heel grappig want hij plaste heel veel en toen stond hij met zijn poot in zijn eigen plas. we hadden genoeg geaaid en toen mochten we de olifantjes melk geven. je kreeg een papfles ofwel een kan met een trechter waar een darmpje aan was. ik kreeg de papfles en ik heb het kleinste olifantje de papfles gegeven. echt super schattig!! mama en emiel kregen de kan met een trechter, dat was iets moeilijker dan de papfles en papa heeft geen melk gegeven. Ze drinken elk 5 liter om de 3 uur.
Na de papfles wilde vooral Julie graag een ritje op de olifant maken. Bart en ik zagen dat niet zo zitten, maar Emiel wilde zich wel opofferen. Dat was even buiten de uitbaters gerekend. Je moet met minstens 4 op de olifant... En toen bleek dat je per persoon 40 dollar moest betalen. Wie snel kan rekenen: 160 harde dollars om door elkaar gerammeld te worden tot je vanbinnen alleen nog saus bent... toch maar niet Julie beetje boos, maar ze begreep het uiteindelijk wel. Het gemiddelde loon hier bedraagt 300 euro en dan zou je om een uur op zo'n grijze dikbil te zitten iets meer dan 1/3 van dat maandloon moeten betalen. Je kan onmogelijk altijd politiek correct zijn, maar dit was erover.
Ondertussen is het zaterdag en heb ik mezelf even tot redacteur omgetuned. Bart dus, een mens zou er nog aan gaan twijfelen, maar ik ben meegereisd naar Sri Lanka. Na de ervaring met de schurken die ons op een olifant wilden placeren voor een hoop harde Dollars hebben we onze chauffeur gevraagd ons naar het strand van Nilaveli te brengen. Deze regio is in 2004 van de kaart geveegd door de tsunami. Daar zie je op heel veel plaatsen nog altijd de sporen van. Deze regio is ook de armste van het land volgens onze chauffeur. De armoede is echt zichtbaar langs de straat, huizen opgetrokken uit stro en koemest, gelatenheid en uitzichtloosheid. Bij mij kwam het hard aan. Iets om nog eens aan terug te denken wanneer het in Belgium eens een keer tegenzit... Enfin, wij dus naar het strand. Veel te dure hotels en schrijnende armoede 50 meter verder. Alles bovendien volgeboekt, dus kieskeurig kan je dan niet zijn. Conclusie: 1 nacht veel geld betaald voor matig comfort. Alleen het uitzicht was prachtig! Zicht op Dutch Bay. Adembenemend mooi, maar de kastdeuren hingen uit hun hengsels, grauwe handdoeken en lakens, enfin, hotel om snel te vergeten. Veel geld waar de bevolking bovendien echt niets van krijgt. Vrijdag dus terug naar binnenland. De rit was speciaal, vooral omdat we onderweg bij de locals gestopt zijn. De armste gezinnen zijn je heel dankbaar voor een simpele balpen. We hebben er 50 uitgedeeld aan de kinderen uit de buurt. Dan besef je dat je verwend bent...
Vrijdagnamiddag in een tropische hoosbui aangespoeld in Dambulla. Vandaag gaan we een lokale kruidentuin bezoeken, een beetje zwemmen, beetje lezen en daarna naar de befaamde grotten van Dambulla. Groeten aan alle bekenden, vrienden en collega's.
Ziezo, we zijn alweer terug uit de kruidentuin. We hadden ons arm kunnen kopen aan allerlei zalfjes en olietjes tegen 1001 kwalen. Van migraine tot aambeien en iets tegen te veel of te weinig haargroei. Het was vooral interessant om al de planten eens te zien. Julie vond het jammer dat het vanilleseizoen voorbij was. Emiel had graag foto's genomen van de marihuana die er volgens de Trotter zou staan (goed tegen stress), maar onze 66-jarige gids praatte er wat omheen. Geen idee dus of het er nu stond of niet.
Nog enkele dingetjes 'nice to know ':
- Bellen achter het stuur levert je hier geen boete op.
- In de buurt van Trincomalee werden we om de haverklap tegengehouden door de politie. Ons lieten ze met rust, maar Nisha moest telkens allerlei papieren tonen.
- Je hoort hier altijd en overal vogels en andere dieren.
- Wegenwerkers leggen nieuwe wegen aan op teenslippers en in short en T-shirt. Wie maakt zich druk over rondvliegend cement of puin?!
- Het eten is hier bijlange niet zo pikant. Ofwel hebben ze medelijden met ons, want als we spicy vragen, vindt Julie zelfs dat het niet pikant is.
- We zijn heel blij met onze tablet (en de app waardoor we offline kunnen typen en bewaren), de meeste hotels hebben gratis wifi, maar geen computers. Alleen in het duurste hotel moest je betalen voor wifi...
Zo, iedereen weer op de hoogte. Tot de volgende post maar weer!
Groetjes van ons viertjes x
Geniet er van en tot je volgende reisverhaal.
groetjes uit As;
MT en J.
Zaterdag 10/8 is onze familie vergroot met een flinke JUUL bij Marijke en Pieter. Hier is alles. Nonkel Maurits is sedert vrijdag in het rusthuis in Averbode.
Groetjes,
Opa en moeke